Het ging lekker en de plannen waren om ook weer met grote regelmaat te gaan trainen bij de mooiste loopgroep die er is. Als de blessures nu ook nog wilde meewerken, het liefs wilde verdwijnen. 

En toen viel de wereld stil, zaten we allemaal met verbazing thuis te kijken wat er om ons heen gebeurde. Onze landkaart kreeg kleuren en de angst zat er goed in. Thuis werken, thuis blijven en elkaar niet zien…pff het was gek, een beetje spannend, mogelijk zelfs leuk maar ook eng en stil.

Mijn vader zag ik door het raam, sprak ik door de telefoon terwijl we naar elkaar keken. We werden gebombardeerd met 1 woord, overal. Alle gesprekken, berichten, televisieprogramma’s en nieuws, je kon er niet omheen. Corona was er en sloeg om zich heen gelukkig bleef Friesland nog aardig vrij. 

Oude televisie programma’s werden herhaald, voetbalwedstrijden van 10 jaar geleden werden uitgezonden en iedereen was in de ban van onze gekleurde landkaart. We werden 7 weken op onszelf gezet. Wandelen dat mocht mits niet in te drukke omgevingen dus Robert en ik wandelden wat af. Afwisselend met hardlopen en uiteindelijk waren we elke avond op de weg te vinden, al joggend, kletsend en wandelend. De kilometers vlogen onder onze schoenen vandaan. 

Corona kilo’s zeker niet, ik viel zelfs af maar trainen voor een doel, dat was er niet meer bij voorlopig. De Merenloop en ook Loop Leeuwarden gaven vrij vlot uitsluitsel, ze gingen niet door. Moet een bittere pil geweest zijn voor ze maar respect voor de keuze. 

We hebben geklapt voor het zorgpersoneel, zagen vlaggen overal hangen en wij liepen elke dag zeker 9 tot 10 kilometer totdat je snapt het al de blessures toch weer de kop opstaken. Rust waarbij ik normaal de sportschool indook wat nu ook niet meer ging. De kilo’s kwamen erbij… grumpf.. 

Ondertussen zitten we vol in een 2^de golf, de positieve testen regenen om ons heen en iedereen heeft ondertussen een standpunt ingenomen. De gezamenlijkheid die ik in het begin zo sterk voelde is weg, mondkapje, afstand…. Iedereen debatteert over de grijze gebieden, de schijnbaar rare tegenstellingen, het nut en de wetenschappelijke onderbouwing. Nog steeds worden we gebombardeerd door 1 woord.. Corona. 

De trainingen binnen de loopgroep zijn weer opgestart, gelukkig wel. Ik durf echter nog niet aan te sluiten. Ten eerste ben ik al blij als ik 5 km op een slakkentemp volbreng en ten tweede wil ik eigenlijk mijn kring niet nog meer uitbreiden. 2 Pubers die werken, sporten, vrienden zien en naar school gaan. Die ik wel wil knuffelen… dat houdt in dat ik niet meer naar mijn vader ga als ik niet op afstand in de tuin kan zitten. Alleen nog wandel ik met vriendinnen waarbij ik vaak ook het bakje thee achteraf oversla. Mijn kring is klein zodat mijn kinderen wat meer kunnen en ik hun mogelijke besmetting niet verder de wereld in help. 

Wel loop ik dus ondertussen weer zelf hard, en wandel alsof mijn leven ervan afhangt en stiekem heb ik ook een racefiets gekocht en geprobeerd, dat hoort toch zo tussen de 45 en 50? Het is in ieder geval minder belastend voor mijn gewrichten en verrassend genoeg in de zomerdagen super om te doen. En ik heb me voorgenomen liever voor mijn lijf te zijn. Sporten met mijn volle verstand dus niet te veel, te lang of te vaak. Niet te belastend maar voldoende om tevreden te zijn. Dus 2x 5 kilometer Joggen op slakkentempo is prima en wil ik een keer naar de 10 kilometer is dat ook prima (dan wel weer minimaal 1x per 2 weken 😉). Loopjes…. Wie weet volgend jaar weer, wie weet wat 2021 ons brengt.

Frederike Draaisma