Hoewel “blessure” niet het juiste woord is want voor een blessure geldt dat die voorbij gaat en artrose gaat niet over. Maar goed, in oktober vorig jaar begon het serieus minder te worden. Krampachtig probeerde ik te blijven lopen, maximaal 30 minuten, steeds langzamer met steeds meer pijn. Op een gegeven moment liep ik langs het Van Harinxmakanaal te strompelen en vroeg me vertwijfeld af wat ik nou in hemelsnaam eigenlijk aan het doen was. Dit had niets, maar dan ook helemaal niets meer met hardlopen te maken.

Afspraak in Groningen in Martiniziekenhuis gemaakt want dit kon zo niet langer. De pijn was er dagelijks en beheerste toch wel m’n leven. Dan maar een kunstheup. De arts oordeelde dat ik er - hoewel (relatief natuurlijk.;) jong - voor in aanmerking kwam. Ik werd op de lijst gezet en rond de jaarwisseling zou ik geopereerd worden. “Nog één vraag”, zei ik: wat kan ik na de prothese weer doen? Oh, wandelen, zwemmen en licht sporten. Hardlopen is niet de bedoeling, daar zijn kunstheupen niet voor gemaakt. En liet me een foto zien van iemand die dat toch had gedaan. De bol zag je duidelijk verschoven. “Dat wil je echt niet”, zei hij met een zeer serieuze blik.  Maar, zei ik, ik ken iemand[i] die trails doet, marathons loopt en dat al jaren mét een prothese, hoe kan dat?

Aha, die heeft ongetwijfeld een, wat we noemen sportheup. Dat is een bijzondere heupprothese die hier in Nederland niet meer mogelijk is, verboden. Tot 2012 werd dat nog wel gedaan maar omdat er in een aantal gevallen (vier op 1000) nare complicaties zijn geweest (metaaldeeltjes in het bloed,  abcessen e.d) is dat hier eerst tijdelijk on hold gezet en daarna definitief door de Vereniging van Orthopedie in de ban gedaan. In België doen ze dat nog wel. Ik gaf de arts een hand, verliet de spreekkamer, maakte een afspraak voor de voorbereidingen voor de operatie en appte ondertussen Sietze. “Wat voor prothese heb jij? Voorste- of achterste benadering, of misschien een sportheup?” Hij reageerde meteen: een sportheup. Ik belde om het fijne ervan te weten. Zijn sportheup was in 2010 gezet, toen dat dus nog mogelijk was. Beviel hem uitstekend en ik kreeg even het idee dat hij het bijzondere van zijn prothese niet echt besefte..;).

Hip, hip Murray

Dat was voor mij wel het moment waarop ik me er enorm in ging verdiepen. Ik las alles wat los en vast zat over de “sportheup”. De sportheup bleek in meer medische termen een “resurfacing hip” genoemd te worden. De tennisser Andy Murray heeft er een (“Hip, Hip Murray!”, las ik ergens in een reactie nadat hij zijn succesvolle resurfacing-operatie op Twitter had gepost). Eind november vorig jaar werd er een docu gemaakt over zijn weg ernaar toe met de veelzeggende titel: “Resurfacing” (letterlijk: vernieuwen van het oppervlak).

Ik kwam erachter dat in België de ANCA-kliniek gespecialiseerd is in resurfacing en dat twee artsen, dr. Koen de Smet en dr. Geert de Loore  (veel Vlaamser kan het niet) jaarlijks vele sportheupen plaatsten. Ik las dat de risico’s in de loop der jaren flink gereduceerd waren, dat de resurfacing hip een complexe operatie is, waar je naarmate je hem vaker doet je er steeds beter in wordt en dat die ervaring ook noodzakelijk is om de operatie goed uit te voeren. En dat juist die ervaring vanaf 2012 in Nederland was weggelekt door het verbod. Zo ook in Zweden. In België, Duitsland, VS, Canada etc. was men er wel mee doorgegaan. Met als gevolg dat veel Nederlanders en Zweden[ii] naar Gent en de ANCA-kliniek komen voor een resurfacing hip. Allemaal mensen die óf relatief jong zijn en dus actief, óf mensen die nog actief willen blijven en (bijvoorbeeld ) willen blijven hardlopen. Begrijp me niet verkeerd: voor mensen die niet meer zo actief zijn en het houden bij af en toe wat wandelen, zwemmen, golfen en zo, of voor (nog) wat oudere mensen, is de reguliere  prothese (hip replacement) uiteraard uitstekend, niks mis mee en je hoort daar vaak ook hele goede resultaten over.

Even technisch: er is een groot verschil tussen een resurfacing hip (de sportheup) en een hip replacement , die dus in Nederland gangbaar is. Bij de Nederlandse prothese wordt de “bol” eraf gezaagd, er komt een nieuwe kunststof bol op en met een pin in het been wordt de prothese geplaatst. Bij de resurfacing hip daarentegen wordt de bol niet verwijderd, maar intact gelaten. Er wordt een metalen kap overheen gezet die in een ik noem het maar fietsbel wordt geplaatst. Met als gevolg dat er veel meer belasting mogelijk is. Hieronder een foto van mijn resurfacing hip ..;).

Lang verhaal kort

Ik vertel het verhaal aan Trudy, die meteen aan het googelen slaat. Ze stuit op de site van de ANCA-kliniek met de mogelijkheid om een bericht te sturen naar een van de artsen. Ze doet dat (uit mijn naam, zonder dat ik het weet) en schrijft dat ik een fanatiek hardloper ben en het vreselijk zou vinden als dat niet meer zou kunnen, maar dat in Nederland hardlopen met een kunstheup wordt afgeraden. Binnen twee dagen krijg ik persoonlijk antwoord van Geert de Loore. “Ja hoor, met een sportheup kun je alles weer doen, ook hardlopen en als je wilt kunnen we het bespreken tijdens een consult”. Kijk, hier word ik heel erg blij van en ik maak direct een afspraak voor 17 november in Deurle, vlakbij Gent. We boeken daar een hotel en maken er een weekendje van. Gent is immers een prachtige stad. De Loore zegt dat een resurfacing prima geschikt voor mij is. Ik wil natuurlijk alles weten over de risico’s en hij geeft aan dat die risico’s uiterst gering zijn en net zo groot zijn als de risico’s bij een Nederlandse hip replacement, zo niet minder groot. Een week daarna besluit ik er voor te gaan en ik kan nog in 2019 geopereerd worden. Op 11 december. Ik bel Martini om de geplande operatie af te zeggen. Uiterst vriendelijk wenst men mij succes en een voorspoedig herstel.

10 december: Trudy en Marlous gaan met me mee naar het Jan Palfijn ziekenhuis in Gent waar het gaat gebeuren. Zij in hetzelfde hotel als waar wij drie weken geleden waren. Gent nu al helemaal in de kerstsfeer. Ze vermaken zich uitstekend, ik maak er weinig van mee.

Op de afdeling waar ik kom te liggen allemaal dezelfde gevallen. Relatief jonge mensen die een resurfacing operatie zullen ondergaan. De volgende dag om een uur of twee in de middag word ik opgehaald. Ik ga volledig onder narcose. De anesthesist vraag nog hoeveel marathons ik gelopen heb en wat mijn mooiste was. Athene! roep ik als ik voel dat ik langzaam wegzak. Drie uur later word ik wakker en ben de trotse bezitter van een resurfacing c.q. sportheup.

De morfine doet z’n werk en maakt me behoorlijk zen. Als die is uitgewerkt de harde werkelijkheid en een rampnacht die we zo snel mogelijk vergeten. De dag erna, 13 december - de verjaardag van Marlous - mag ik naar huis. Maar eerst komt de kinesist nog langs. Dat is Vlaams voor fysio.

De komende weken revalideren en vooral niet te snel willen is mij op het hart gedrukt. Begin januari ga ik voor het eerst naar de sportschool om wat te fietsen op de hometrainer. We zijn nu bijna zeven weken verder, het gaat prima en elke dag wel wat verbetering. Lopen zonder kruk gaat ook al aardig en heb er dus alle vertrouwen in. Wanneer we weer een beetje gaan hardlopen?  We zien wel, voorlopig ben ik allang blij met het resultaat, fiets ik door Parijs en Reims en overhaast ik niets.  

Hans Breuker.