Ontelbare keren door weer en wind, bij zons- op- en ondergang, door steden en dorpen en Gods mooie natuur. Dat is dus wel even iets meer dan een hobby (alleen het woord al… hobby).
Dit stukje gaat over het noodgedwongen moeten stoppen/minderen met dat wat je zo lang hebt gedaan en wat dat met je doet. Maar pas op: het wordt geen huilie-huilie verhaal..:). En hoewel natuurlijk onnodig, laat ik ook meteen maar zeggen dat er duizenden ergere dingen zijn dat dit.

In eerdere verslagen schreef ik al eens over zeurende kniepijn die maar niet over ging. In 2014 ben ik geopereerd aan de meniscus en daarna ging het weer prima, zie bijvoorbeeld het verslag van de marathon van Sneek (en meer). In november 2016 mijn eerste trail (Holtingerveld), waar ik ongenadig onderuit ging en nu nog soms badend in het zweet wakker wordt met de schreeuw van Dubois: ”Nee, Breuker, nee!”. Daarna in maart 2017 de Ameland-trail die op zich goed ging, maar wel met die vervelende, maar niet onoverkomelijke pijn in de knie die me danig uit de slaap hield. In juni de halve van Sneek nog gelopen, maar om nou te zeggen dat dat lekker ging… (wel een eervolle vermelding in de categorie “Synchroon langs een verzorgingspost Lopen en tegelijkertijd Drinken”).

Tot ik in november daarop mijn maatjes in de loopgroep op de dinsdagavond steeds moeilijker nog kon bijhouden en besloot daarmee te stoppen. Teveel pijn. Dat was wel, wat je noemt “een dingetje”. Zacht uitgedrukt.

En dan toch maar het medische circuit in. Eerst de huisarts. Zijn diagnose: knieartrose, als volgt ingeleid:  “Mannen op onze leeftijd die de 50 ruim gepasseerd zijn krijgen óf een dikke buik, óf kopen een motor, óf gaan aan duursport doen: fietsen, hardlopen of zwemmen. U kunt beter gaan fietsen, want hardlopen zal met die knie niet meer gaan”, was de boodschap. Die kwam wel even binnen. 

Maar dat kan natuurlijk niet het eindstation zijn. Dus fysio met dryneedling, oefeningen, tracking en noem maar op. Hielp niet. Manuele therapie geprobeerd want m’n dochter had daar wel baat bij gehad voor een verder onschuldig ongemak. Keer of wat rechtgezet. Hielp niet. Nieuwe fysio. Hielp niet. Tot ik vertelde dat ik vooral last heb als ik m’n sokken en schoenen aandoe. De rechter welteverstaan. Dat deed een kwartje vallen. Is het wel de knie? Dit lijkt op een heupprobleem. Foto’s MCL. Analyse fysio: ja, wat artrose in de heup, maar dat heeft iedereen op jouw leeftijd en is niet zo bijzonder. Nieuwe behandeling daarop gericht. Hielp ook niet.

Ondertussen kon ik amper 20 minuten lopen en dan begon de pijn langzaam op te zetten. Echt hard kon ik ook niet meer, met moeite (en pijn) 11 per uur. Langzamerhand werd ik toch wat wanhopig. En ik hoorde ook steeds vaker mensen zeggen: “Jongen, wat loop jij toch raar..”.

Via via had ik goede verhalen gehoord van een orthopedisch chirurg in Groningen. Dus naar de huisarts met verzoek om een second opinion. Beetje gedoe en administratieve rompslomp maar uiteindelijk na maanden dan toch een afspraak (een tweede opinie is nooit urgent is de gedachte denk ik). We schrijven dan september 2018. Ondertussen liep ik op een goede dag 6 kilometer in 31 minuten. Soms was dat met niet veel pijn, en dan ga je denken dat je daaraan went. 

De arts (ook een loper, dat helpt enorm) bekeek mijn knie, boog hem aan alle kanten en stelde voor om foto’s te maken van én de knie én m’n bekken. En wel meteen. Conclusie: “de knie is als van een jonge kerel, niks mis mee. Het probleem is inderdaad de heup, daar zie je een duidelijke spleet en kraakbeen dat mist. Dat geeft uitstralingspijn naar de knie, beetje a-typisch maar niet onbekend. En kraakbeen dat weg is komt niet meer terug. Dat zal uiteindelijk dus een kunstheup worden, maar zover is het nog niet, want je loopt nog steeds”. Kan ik dat dan nog wel blijven doen? vroeg ik. Ja hoor zei hij; trouwens, ook al zou ik zeggen het beter is van niet, dan doe je dat toch. Ik weet hoe dat werkt bij lopers.

Kijk, dat zijn de teksten…J.  Hij stelt voor om eerst maar eens een corticosteroïde-injectie te laten zetten. Ik had daar al eens iets van gehoord bij voetballers en atleten die niet meer verder kunnen maar toch moeten en met zo’n spuit dan niets meer voelen. Baat het niet dan schaadt het niet. In oktober 2018 rijdt Trudy mij naar Groningen want ik mag na de ingreep absoluut niet autorijden volgens de folder (beetje overdreven, maar goed). Het middel doet z’n werk, ik ben verdoofd, maar om nou te zeggen dat ik pijnvrij ben.. Toch loop ik iets makkelijker. Denk ik.

Maar je kent dat wel; is dat nou te danken aan het effect van de cortisone, of het effect van de  placebo? En dat is de status op dit moment en zo klooien we dus nog maar even door. Ik loop nog steeds. “Voor mezelf” zoals dat heet. Er is een leven na de loopgroep, ik heb nog geen behoefte aan een praatgroep en ook de Stichting Correlatie heb ik nog niet gebeld. Maar toch. Soms denk ik aan het leven na de kunstheup en ben jaloers op de man die daar al zo lang plezier aan beleeft….:)

Hans Breuker