Loop Leeuwarden is achter de rug en het is voor mij altijd spannend wat ik kan doen rond dat tijdstip van het jaar. De vogeltjes zingen en de lucht is blauw, dat dan wel maar al die natuur die uit zijn voegen spat zorgen voor mij voor momenten van happen naar adem, benauwdheid en een kop vol…ehh zeg maar niet al te lekkere dingen. Ik kom lucht te kort!

Het idee om een halve marathon te doen dit keer in onze mooie stad bleef in mijn hoofd zingen en wie weet gaat het dit jaar wel lukken bij Loop Leeuwarden. We zien wel hoe de trainingen gaan verlopen en hoe mijn lijf het houdt. Net als andere jaren heb ik me ingeschreven voor de 10 KM want hoe dan ook, die gaat wel lukken en je weet maar nooit, gaat het goed dan kan ik de afstand altijd nog omboeken.

Drie weken voordat het zover was zou ik tussen de 10 en de 15 kilometer gaan doen in het weekend. Vol goede moed, nachtrust en goed eten ga ik enthousiast op pad, niet te snel want dat kan wel tijdens de dag zelf. Na 1 kilometer wist ik eigenlijk genoeg. Al hijgend als iemand zonder enige conditie en die een verstokte kettingroker is met grote longproblemen (wat ik dus niet ben of heb) moest ik toen al toegeven dat de 15 kilometer er niet in zou zitten Bij 1,5 kilometer nam ik de afslag, wellicht zou er een kleine 10 nog wel inzitten. Bij 2 kilometer kon ik bijna aan het zuurstof en schoot mijn hartslag naar 200 BPM. Ik ben op mijn tandvlees naar huis gewandeld en ben bekaf onder de douche gegaan.

Geen halve marathon, die 10 kilometer zou alleen goed verlopen als het eerst nog even lief zou gaan regenen.

Die regen bleef uit dus, met het voornemen te gaan lopen met een pacer van 1:05:00 zodat ik me zou inhouden, ben ik het startvak ingelopen op zoek naar de pacer. Niet een ballon of een vlaggetje te vinden en ruimschoots voor in het startvak ging ik van start, zonder pacer.

Die 1^ste kilometer mag best hard, je wordt opgejaagd, voelt adrenaline en bent nog fris dus ik was niet streng voor mezelf. De 2^de kilometer vloog ook zomaar voorbij dus gas eraf voor de rest. Dat lukte niet echt dus bij kilometer 4 besloot ik; als het dan toch nog lekker gaat, kijk dan maar wanneer het niet meer lukt.

Kilometer vijf passeerde en ik liep nog steeds lekker en strak in tempo en pas bij 7 kilometer bedacht ik me, nu wordt het zwaar maar ik mag rustig aan doen, ik kom onder het uur binnen, dik oke. Onder luid gejuich langs de kant lukte het niet om het tempo naar beneden te brengen en voor ik het wist liep ik op de Tweebaksmarkt, Tuurlijk ging het allang niet makkelijk, maar het tempo zat in mijn benen en ondanks de pollen, ondanks dat ik het rustig zou doen, ondanks alles, heb ik zowaar een PR gelopen.

Moraal van het verhaal? Ik heb me vooraf niet voorgenomen om deze tijd te lopen, was namelijk dan nooit gelukt. Gewoon lekker lopen met alleen een doel uitlopen is voor mij de beste mindset.  It’s all-in MY HEAD 😉

Fredrike Draaisma