Comrades marathon (Ultra)

Je kwam ze wel tegen op de diverse marathonexpo’s,  dat standje van Comrades met die onmogelijke zware loop. Echt geïnteresseerd was ik toen nog niet. 

 Op zoek naar leuke of bijzondere marathons kwam na Athene “The Authentic marathon”, natuurlijk ook “The most beautiful marathon”  in beeld:  de Two Oceans in Kaapstad. Deze heb ik in maart 2016 gelopen. Bij deze loop wordt je toch gegrepen door het bijzondere gevoel. Dit is niet zo maar een loopje. Het enthousiasme waarmee het Shozoloza gezongen werd. Het hardlopen leeft in Zuid Afrika! De loop zelf ging ook best soepel. Geholpen door een fanatieke training kon ik 5:16 op de klok zetten. Ik was trots op mijn 56km. Door locals werd echter alleen naar mijn tijd gevraagd en verteld dat dit niet de echte is. De Comrades, die moet je gelopen hebben om mee te tellen. Als ik een ultra wilde lopen, zou het deze moeten worden. Waar krijg je 20.000 man bij elkaar, goede verzorging onderweg. Met het vooruitzicht op opnieuw een mooie Africa reis, heb ik me op 1 september ingeschreven.

 In het najaar eerst nog rustig aan.  Doordat ik de laatste 12 maanden daarvoor veel had gelopen (4200km) moest het lichaam eerst rust hebben.  Alleen de marathon van  Amsterdam. Deze had ik nodig voor de kwalificatie. Je moet na 1 september een marathon binnen de 5 uur gelopen hebben. Met de 3.36 in Amsterdam kwam ik mooi in startvak C terecht. Omdat de race van  “Gun to Mat” gelopen wordt , komt dit mooi uit want  alleen de bruto tijd telt. Vanaf 1 januari de training weer opgepakt . 14 x Posbank Veluwezoom, waarvan 12 x meer dan 42 km. Eind april was ik best wel klaar met de training. Zolang zelfdiscipline, de vermoeidheid en tijd tekort voor andere leuke dingen.

In 2016 hebben we na de Two Oceans vanuit Kaapstad een zelf geplande rondreis gemaakt;  de Gardenroute en de Addo wildparken bij Port Elizabeth. Gezien andere plannen moest  de rondreis nu vooraf plaatsvinden. In eerste instantie de reis en marathon zelf geregeld. Later toch besloten om aan te sluiten bij “Hardlopen in Zuid Afrika”. Ik had Ed en Marco, die dit organiseren ontmoet tijdens de 2Oceans. Zelf vond ik het ook wel een beetje spannend en Petra kon dan mee op de route als supporter.

 Op Hemelvaartsdag naar Johannesburg, pas de volgende ochtend de huurauto in ontvangst genomen. Deze dag het Apartheidsmuseum en Constitution Hill bezocht.  Je treft hier bijna geen normale toeristen, alleen maar schoolkinderen. Op zaterdag voor het ontbijt eerst even gelopen.  Je komt meteen andere lopers tegen. Voor hen “Just a Morning run”.  Een groot blok door een woonwijk en daarna zelf nog even door het Zoo Lake park.  Dan door naar het Krugerpark met een hotel in Hazyview. Een lodge waarbij de nijlpaarden’s avonds op 5 meter van je huisje ronddobberen.  Een georganiseerd bezoek aan het Krugerpark was niet meer mogelijk, maar met de gehuurde SUV kon dit ook gemakkelijk. Natuurlijk geen Big Five, maar we hebben meer gezien dan verwacht. Daarna nog een stuk panoramaroute gepakt. Door de mist en wolken slecht zicht,  maar bij  “God’s Window” toch een prachtig uitzicht. Dan door naar Swaziland. Lekker het paspoort  vol laten stempelen.  Ook daar nog een stukje gelopen. De volgende dag naar  Cathedral’s  Peak op de bergketen met de grens met Lesotho. Geen bergwandelingen maar een lekker luie dag. Wel een prachtig uitzicht ! 

Op donderdag dan door naar B&B in Umhlanga (Durban)  en kennismaken met de groep (Totaal 7 lopers) . ‘s avonds komt Brett Florens langs, een zuid afrikaan die ook enige tijd in Nederland heeft gewoond. We worden uitgenodigd voor een ochtendrun. Op vrijdagochtend worden we om  04.55 uur opgehaald . ‘s ochtends om 5 uur op een afgesproken kruispunt  verzamelen zich zo tussen de 200 en 400 lopers.  Zoals wij het normaal vinden om ‘s avonds te lopen, doen zij dit ‘s ochtends.  Daarna even bij de start kijken en naar de Expo,  Als internationaal loper kun je de lange rij voorbij lopen en heb je een eigen afhaalbalie. De kast reeds vol, maar toch weer 2 shirtjes gekocht.

Op zaterdag een luie dag, niks doen  en pasta eten . Op zondag zouden we om 02.00 worden opgehaald, later werd dit gelukkig  aangepast naar 4.30 uur en ook dit was ruim op tijd. In de startvakken de bekende spanning . In vaste volgorde, Vangelis, het officiële volkslied, het Shozoloza, 3 x een hanengekraai en dan om precies 05.30 uur het kanonschot. Het was meteen al warm en het was  flink zweten  De eerste 40 km heb ik nog mensen met lange mouwen zien lopen omdat ze het koud vonden.  Ja, als je Afrikaanse zomers gewend bent … Ochtends om 6 uur worden de  eerste braais al opgestookt en loop je in de geur van houtskool en bradend vlees.  Geweldig dit publiek maar ook de andere lopers. Hoe vaak vragen normaal vreemden  hoe het met je gaat. Ook vanuit het publiek hoor je vaak je naam roepen en ook “Welcome in South Africa” schallen.  Sport verbroedert.

Onderweg vind je alles, water en sportdrank in zakjes, cola maar ook worden zoute aardappelen, winegums, alle soorten fruit uitgedeeld. Sommigen nemen zelf geen gels mee en vertrouwen op het lokale voedsel. Behoudend als ik ben, heb ik 10 gels mee, 6 zakjes ORS, maggiblokjes en de 2x zakjes crampnot die ik op de expo gekocht heb. Het is weer even wennen aan het stukbijten van  de drinkzakjes en al vanaf 20k gaan ook de nodige bekertjes cola naar binnen.  Omdat volgens het  hoogteprofiel de eerste 40 k alleen maar omhoog gaat, maar voorzichtig beginnen.  Ik heb de marathon Luxemburg nog in gedachten waarbij afdalen vreselijk pijn ging doen.  Ik drink veel,  heb wel aandrang, maar plas nauwelijks, dus ik zweet heel veel, Zo’n ellendig gevoel in buik en darmen..!x#%.

Ik loop redelijk, maar de bussen (pacers) van 10.00 uur komen me toch voorbij. De busdrivers  fluiten en schreeuwen wanneer er naar hen mening gewandeld moet worden.   Op de big 5  Hills heb je een Alpe d’Huez sfeertje.  Door het publiek wordt de ruimte smal. Overal wordt je aangemoedigd en staan ze klaar met eten en drinken. Het is echt nergens vlak , Naast de 5 hills met een naam kom je door een gebied dat “The valley of the thousand hills” heet. Niet op de nog te lopen kilometers letten , gewoon gaan. Ik realiseer me echter dat door het veel uphill wandelen het gemiddelde tempo behoorlijk zakt. Dat wandelen  klinkt zo ontspannen, het kost me heel  veel moeite om 4,5 tot 5 km/uur uphill te wandelen. Om me heen zie ik ze wel 6 km per uur wandelen en dat ziet er nog ontspannen uit. Was ik maar in dit gebied geboren. Om toch een beetje aansluiting te houden met de groep mensen om me heen ga ik toch maar iedere keer kleine stukjes hardlopen. Ik hoor meer noodkreten: “This monster is to big for me”. “This beast has hurt me, I don’t know where, but it hurts everywhere.”

Na 60 km begint voor mij de ellende.  Ik voelde het al aankomen . Bij Camperdown  sta ik weer minuten geparkeerd  met heftige kramp in mijn kuiten.  Na de zakjes crampnot nu ook maar het maggiblokje naar binnen. Even  geen verzorgingspost, dus het duurt nog 2 kilometer voor ik deze kan doorspoelen.  Dit herhaalt zich nog vaak.  Ik zie aan de fotografen dat  de bussen van 11 uur al vlak achter me zitten. Dit motiveert om er extra tegen aan te gaan. Heuvelop lukt dit wel, maar heuvelaf merk ik dat van enige ontspanning  in de onderbenen geen sprake meer is. Een massagepost doet nog een poging, maar deze kan ook niet veel uitrichten.  Er wordt vooral een dikke laag massagolie aangebracht.  Even later staan ze met een grote bus keukenzout klaar. Een handvol zout naar binnen. Nee, vraag maar niet hoe dat smaakt. Conditie heb ik nog steeds genoeg,  maar die kramp. Nog maar 10 km tot de finish. Omroepers, “This was Polly Short,  Not uphill anymore”,   Nou, echt wel hoor!

 Ook een toeschouwer probeert me te helpen.   “Just walk to the finish, this will not work”. Na 100 meter lukt het me toch weer om te hardlopen en ik ben de 11 uur bus nog voor. We komen voorbij de stadsgrens van Pietermaritzburg,  De bus haalt me in, maar ik kan nog aansluiten. Nog  9 minuten voor de laatste kilometer om binnen de 11 uur binnen te komen. Dit kan toch niet meer misgaan.  Toch wel, met de finishklok in zicht slaat de kramp weer toe. Een andere loper stopt nog om me te helpen. De kramp is te heftig. Ik hoor ze de seconden aftellen tot 11 uur.  Zodra de kramp haar greep verliest, wandel ik de laatste 50 meter naar de finish. Teleurgesteld dat ik deze tijd niet heb gered.  De helft van het deelnemersveld moet dan echter nog binnen komen. Na 12 uren wordt de finishstreep geblokkeerd,. De mensen die het dan niet redden of tijdens de eerdere Cut-offs niet gehaald hebben, hebben een groter probleem. De cut-offs en het zo demonstratief sluiten van de finish zorgen echter wel voor het volksvermaak. Het is niet voor niets dat de loop de hele dag op TV wordt uitgezonden.

Ik was op tijd en heb mijn medaille , Yes !

Julius