Vrijdagmiddag vertrokken voor mijn revanche op de nogal dramatisch verlopen Hotingerveldtrail.  Met heuse trailschoenen dit keer. De Vuurtorentrail op Ameland welteverstaan. 35 kilometer , althans  zo staat ie aangekondigd. Start op zondag 11.30. Dus in een huisje  (tussen Nes en Buren, 100 meter van het strand) en we “maken er een weekend van”, zoals dat heet. “We” zijn: Donald, Roelof, Mark, Richard , Sietze en ondergetekende. Een dag later voegt Luuk zich ook nog bij dit gezelschap. Hij moet op de bank slapen, want het is een zespersoonshuisje, genaamd  Germen.

Met 7 mannen in een huisje . Of dat een ideale voorbereiding is weet ik niet. Ik weet wel dat ik de laatste weken last van mijn rechter knie heb en dat die knie ook s’nachts behoorlijk kan zeuren. Flink gegoogeld op  “lopen met  pijn aan de knie ” en  “kniepijn aan buitenkant” en dat dan gecombineerd met “hardlopen” enzovoorts , maar daar word je natuurlijk niet veel wijzer van.

 Maar goed. Ameland kent voor mij geen geheimen. Trudy en ik hebben er vele vakanties doorgebracht en ik ken ieder paadje. Denk ik…  Op vrijdagavond  (plus een deel van de middag) eerst een biertje drinken in Nescafé. “Een biertje drinken” is trouwens niet helemaal een juiste  uitdrukking als we op aanraden van Donald aan de “Broeder Jacob”gaan. De barman vindt dat je na die Jacob een biertje moet nemen dat daar dan weer overheen gaat. Met een toenemend percentage, zeg maar.  En dat dan daarna weer opnieuw, want anders proef je het niet meer. Enzovoorts.  Die logica ontgaat mij enigszins, maar we laten ons graag overtuigen. Het is pas vrijdag en de trail is immers pas zondag..

Zaterdag naar Hollum om de startnummers op te halen. Op de fiets is het idee. Ik sputter wat tegen omdat ik 11 kilometers tegen de wind in fietsen zonder beschutting geen ideale voorbereiding vind, maar krijg nauwelijks bijval. De  meerderheid beslist. Sfeerproeven bij de start van de 12 en 18 km met best aardig weer en een zonnetje. Sietze krijgt nog ruzie met een vrijwilliger omdat hij op het parcours zou hebben gewandeld, maar dankzij de groep wordt het conflict in volle harmonie opgelost. Zo leert ook Sietze zijn vrienden kennen .:-). Hij vindt het hartverwarmend en is tot tranen toe geroerd. De avond hangen we wat op de bank en in de stoelen en ik maak een relatief goede nacht.

Dan de dag die je dacht dat ie nooit zou komen. Picture this: 7 mannen die een trail gaan lopen samen in een vakantiehuisje,  met allemaal hun eigen ritueel. In een sfeer van  – gezonde – spanning.  Voer voor psychologen zou ik zeggen. We besluiten een taxi te nemen naar Hollum. Wel zo relaxed.  Daar zijn we veel te vroeg om kwart over 10. Start om half 12, dus rondhangen. Ik koop een beker omdat het een “bekervrije trail” is (dacht eerst dat dat betekende dat de winnaar geen beker krijgt, maar dat is natuurlijk wel heel erg naïef). Er worden geen bekers bij de verzorgingsposten (die worden zonder uitleg trouwens afgekort als “VP”; je moet het allemaal maar snappen..) gebruikt. Die moet je dus zelf meenemen, of kopen. Het is helder dat ik geen ervaren trail-runner ben,  want om me heen zie ik bijna iedereen met rugzak en camelbag. Ik heb dus maar een beker gekocht. Voor 4 euro vijftig weliswaar, maar wel goed bezig natuurlijk..:-).

We worden 11.30 uur sharp weggebeld en, hoe zal ik het zeggen, ik heb wat gemengde gevoelens.  Hoe houdt de knie zich, wat doet het weer, hoe zwaar zal het worden etcetera. Dat zijn de vragen die op deze zondagochtend in de regen met windkracht 7 sles 8, door mijn hoofd spelen.  Maar we lopen.  En het is mooi. Door de duinen, paardenpaden, bos, over het strand, klimmen, door het water, loodrecht naar beneden, over vlonders, dwars door het struikgewas, weer over het mulle zand, omhoog, 10 per uur, windkracht 8 pal tegen, 7.28 minuut de kilometer, bijna uitglijden, door de modder, over het duin en weer omhoog klauteren….

Dat is wel zo’n beetje de trail en dat dan 33 kilometers lang. Dus geen 35 zoals aangekondigd. Ik vind dat vreemd, maar besluit om me daar niet druk over te maken. We finishen mooi met elkaar (en met Tabitha) en het is één en al euforie wat de klok slaat. Prachtig parcours en afgerekend met mijn eerdere toch wel negatieve ervaring. Een trauma minder, maar om nou te zeggen “trail is echt mijn ding” gaat te ver. Ik begin er wat meer van te snappen zal ik maar zeggen.

Het verdere verloop in staccato:  s’ Avonds nog een hapje eten bij Rixt (met Marijke en Frans), terug naar Germen, restjes opmaken, onrustige nacht, volgende ochtend herstelloopje in de regen met Mark, fietsen inleveren, lopen naar de boot, wachten op de boot. Regen en windkracht 7. Op de boot: tomatensoep en gehaktbal/unox-worst . Mark uitzwaaien die dus gewoon terug naar huis fietst in dat k-weer (later appt hij er nog niet uit te zijn wat zwaarder was, de trail of de terugtocht). Ik zeg respect.

En dat was het wel zo’n beetje dit weekend. Het is kwart over 2 als ik Roelof bij zijn huis afzet. Hij vraagt of ik nog naar Joop (de broer van…J) ga vanavond. Ik twijfel.. 

Hans