De Peertreas, de Hesters, Frans en Richard maken zich op voor hun marathon in Valencia morgen. Ik krijg berichten van 27 graden en korte-broekenweer en wens hen veel succes via de diverse groepsapps, altijd handig. Ik ga een trail lopen in Havelte. De “RunForestRun Holtingerveld-trail”. Klinkt in elk geval stoer. Het wordt wel mijn eerste en ik heb geen idee wat ik ervan moet verwachten. Ja natuurlijk, ik ken de verhalen van tot je knieën door het water en de klonten modder aan je schoenen, maar ik heb het nog niet live meegemaakt. Wel veel gelopen in deze omgeving tijdens mijn militaire diensttijd,…. vroegah..:-), maar dat was over normale paden. Trails bestonden toen nog niet.

Maar goed, een trail dus. 0.9.00 uur bij mij afgesproken voor vertrek met Donald, Roelof en Jochum. Trudy is zo verstandig om tot dat moment in bed te blijven want vier van die ietwat opgewonden mannen is too much..:-).  Het regent en het is koud. Maar hoe meer we in de buurt van Havelte komen, des te meer klaart het op.  We parkeren de auto en wandelen naar de Schaapskooi, waar we zullen starten. Ik zie een ander publiek, dan bij de loopjes op de weg. Ik zie “camel-bags”, ik zie “buffs” en speciale trail schoenen. Zeg maar het “Bever”- publiek en dito-assortiment. Van die buiten-mensen..:-).

Met mijn pas aangeschafte buff, doe ik toch ook aardig mee, denk ik. Geen trail-schoenen, maar een paar afgetrapte Saucony’s die vies mogen worden had ik zo bedacht (en daar zal ik later nog veel spijt van krijgen..).

De start is dus vanuit de Schaapskooi en kent geen strak tijschema. Je mag weg wanneer je wilt, zeg maar. Dat alleen al maakt dit iets totaal anders dan wat ik gewend ben. Ik vraag nog aan de man die bij de mat staat, “mag ik?” “Van mij wel”, zegt hij en dus ga ik maar. Meteen al het bos in op de onverharde paden. Rustig aan en kleine pasjes. Dat is iets waar je even aan moet wennen, maar al snel heb ik door dat dit de enige manier is om op dit parkoers te lopen. We gaan werkelijk langs de meest mooie stukjes en meest woeste en ongerepte natuur. En uiteraard komt dan het onvermijdelijke citaat van Willem Kloos weer langs:  “Ik hou van de natuur, maar wil er wel graag iets bij te drinken hebben”. Na 10 km kunnen we dat, bij de eerste verzorgingspost. Ook hier heel anders dan ik gewend ben; suiker- en krentenbrood etcetera en heel relaxed even bijkomen en daarna rustig verder. Genieten dus. Echt genieten dus….

Maar wel kijken waar je je voeten neerzet. Dat heb ik nu wel in de gaten. Dus niet te dicht op je voorganger, want dan zie je de komende plas over het hoofd. Ik heb een paar keer houden en keren om overeind te blijven in de gladde modder als ik pogingen doe om mijn schoenen droog te houden. Het is natuurlijk les 1 van trailrunning om niet te proberen je schoenen droog te houden, maar zover was ik toen nog niet….

Op km punt 16 begin ik het een en ander te voelen. Vooral in mijn onderrug. Ondanks de om 08.30 sharp ingenomen Aleve… Ik denk dat dat komt door die oude schoenen die ik draag en waar ik trouwens sowieso al nooit zo lekker op heb gelopen. Maar ja, ze mogen wel vies worden. Wat een onzin, denk ik nu.

Maar de prachtige natuur en wonderschone plekjes houden me op de been. Donald en Dubois maken foto’s en filmpjes en iedereen is heppiedepeppie…J. Jochum wijkt af en toe af van de – ik kan moeilijk zeggen gebaande paden –, maar Jochum wijkt dus af van de met oranje biesjes aangegeven route om nóg meer van de natuur te genieten dan wij al doen, …..maar voegt zich daarna weer keurig bij ons.

Dan let ik even niet op, struikel over een boomstronk en ga gestrekt. Val op m,n handen en het valt mee, hoewel ik wel voel dat ik me ietwat heb verrekt. Maar bikkels als we zijn, we gaan door.

Donald en Jochum lopen iets uit; Roelof en ik gaan rustig verder. Ik vind dat het behoorlijk zwaar wordt en we passeren ook mannen (idd.. mannen; wel ingehaald door vrouwen trouwens)  die aan het wandelen zijn. We gaan over een pad waar we om de tien meter een meter of 30 door het water moeten. Tot boven de enkels, maar het boeit me eerlijk gezegd voor geen meter. Maar man, die k-rug, die begint wel op te spelen.. Dan bij km punt 24 ga ik volledig gestrekt en onderuit. Ik doe een verkeerde pas, en zie mezelf – je kent dat wel – in slow motion richting het struikgewas en de heide van Havelte vallen. Ondertussen denk ik: “hoe gaat dit aflopen, zal ik iets breken of loop ik zo meteen gewoon door”. En dat alles in een split-second. Altijd bijzonder. Ik slaak een ijselijke kreet in het directe besef dat dit schromelijk overdreven is. Dubois doet vrolijk mee in de dramatiek en schreeuwt al net zo hard “Nee….! Breuker….!”. Maar ik beland relatief comfortabel in de modder en kan na wat gepiep en gekraak weer verder. Het hoort er allemaal bij.

Daarna merk ik toch wel dat die val indruk heeft gemaakt. Het is nog een kilometer of vijf en ik heb moeite om de gang erin te houden (even voor de duidelijkheid: het tempo ligt dus op 10 per uur of minder). Ik heb het idee dat bepaalde functies aan het uitvallen zijn en Roelof moet me een paar keer bij de les houden zodat ik niet verkeerd loop. Trouwens, als dat gebeurt, ben je wel de Sjaak bij zo’n trail, dus nooit alleen lopen.

Het laatste stuk is nog behoorlijk pittig, Op km 28 nog een klimmetje dat erin hakt, maar daarna weer richting Schaapskooi. Ik zie het eindpunt in de verte. En niet zoals ik gewend ben het doek met “Finish”, maar met de tekst “Welcome Back!”. Heeft ook wel wat. Met dank aan Roelof die me erdoor heen gesleept heeft doe ik me tegoed aan de cola, de chips, de pinda’s, pepernoten en de stukjes worst.

Een bijzondere ervaring, mijn eerste trail.

Zie voor meer foto's het hele FOTOVERSLAG