Vooraf een beetje mixed-feelings over deze marathon. In januari een meniscusoperatie ondergaan (zie het verslag van de marathon van Eindhoven waar ik nog dacht aan zoiets vaags als een “lopersknie”) en daarna toch maar ingeschreven. Eerst fietsen en daarna op de loopband in de sportschool. De eerste week 6 km per uur, de tweede 7 en zo verder. Aangesloten bij de groep van Willie en de nodige duurloopjes op de zondagochtend gedaan. Met als “generale” de langste straatloop in St. Jabik. Die ging redelijk tot 30 km, maar daarna speelde de maag dusdanig op dat ik na de finish niet wist hoe snel ik het (mobiele) toilet kon bereiken. Maar goed, alles netjes gehouden en zonder kleerscheuren doorstaan en denk dat ik vooraf te weinig gegeten had. Altijd lastig zo’n start laat in de middag. Maar wel een goede les.

Dus zaterdag rond 14.00 uur aan de pasta en de hele dag een beetje omhangen. Om vijf uur naar Snits met Jochum, gebracht door Trudy en dochter Marlous. Afgezet op de “kiss en ride” plek en dat  nemen we uiteraard letterlijk, zoals het hoort. We halen onze cap met verlichting op (na afloop hoorde ik iemand zeggen dat rond 32 km bij hem het licht uitging en dat ie toen het lampje aandeed, maar dat dat niet echt hielp). De start onder de Waterpoort in een geweldige ambiance. Ik heb geen strijdplan. Alles onder de 4 uur vind ik prima (en daarboven trouwens ook). Zoals altijd ga ik voortvarend van start. 12 per uur of zo en ik loop lekker. Echt, wat een prachtig parkoers, het weer is uitstekend en alom mooie vergezichten en dito luchten. We gaan van dorpje naar dorpje, via loopbruggen over het water en langs de mooiste plekjes. Het publiek is geweldig en ik geniet volop. Hulde aan de organisatie!

Bij 21 km staan Trudy en Marlous. Ik zie ze vanuit de verte en probeer mijn van nature wat houterige loopstijl enigszins te verbloemen. Dat is aardig gelukt nu ik de foto’s zie. Op 25 km begin ik te merken dat ik het zwaar ga krijgen. Lourens haalt me in met de pacers van 3.45. Hmmm, dat is confronterend. Probeer nog aan te haken, maar dat kost teveel energie. Op 28 km bij de brug van Akkrum staat Otto die mij toeschreeuwt als een dolle en dat doet me goed. Daarna eenzame kilometers waarin ik behoorlijk de mentale kant van de marathon ervaar. Marijke haalt me in op km 33 of zo en ze zegt dat het nog een klein stukje is. Ik denk daar anders over..:-).

Een paar druivesuikers zorgen ervoor dat ik me herpak, maar de snelheid is er uit. Op 36 km komt Jochum bij me. Hij oogt een stuk fitter dan ik. Ook nu probeer ik bij te blijven. Dat lukt tot we Louis tegenkomen die ons enthousiast als altijd begroet, maar daarna moet ik afhaken. Loop rustig verder en kom Hans (van de wijnproeverij) nog tegen bij km 38. Hij vindt het klasse, maar ik kan niets terugzeggen, en sleep me voort. We naderen Sneek. Over de klinkers, mensen voor de kroeg, proostend met bier en wijn volgens mij (maar dat kan ook een hallucinatie zijn, natuurlijk) en zie Marcel Bomas voor me. Nog zo’n 500 meter te gaan. Iemand roept dat ik er nog soepel bijloop en als je dat zegt, dan snap je het volgens mij. Ik loop immers allesbehalve soepel, maar krijg van die aanmoediging wel het goede gevoel.

Draai de finishstraat in, en vol in de schijnwerpers pers ik er nog wat uit. Finish met de handen omhoog waar Jochum staat die vlak  voor me gefinisht is. We high-fiven enthousiast, maar krijg daarna direct een golf van misselijkheid. Wankel naar de kant, krijg een medaille omgehangen en ga bij Laurens  op de grond zitten. Hij heeft zijn eerste marathon zoals gepland in 3.45 gelopen. Klasse. Le Lion haalt een cellofaan voor me tegen de kou (dank Jochum!) en na een tijdje lopen we terug naar de sporthal. Een heerlijke warme douche doet me goed. Dan terug naar het Martiniplein. Onderweg vraagt Louis me of ie iets voor me kan doen. Ik zeg: “nou, niet teveel praten als het kan”. Tsja, het zijn niet de momenten waarbij je het meest communicatief bent, zal ik maar zeggen.

Op het plein aangekomen treffen we Lourens en Karin. In hun fonkelnieuwe Volvo worden we naar huis gebracht. Jochum, Laurens en ik op de achterbank en alle drie een beetje misselijk. Jochum heeft z’n fiets bij mij staan en ik vraag hem of ie nog wat wil drinken. Een biertje kan nu óf goed vallen en het herstel bevorderen, óf helemaal verkeerd vallen. Dat risico nemen we niet. Ik hang nog even op de bank en rond een uur of 2 knip ik het licht uit. Als het gezegde “moe maar voldaan”, ergens opgaat dan is het nu wel. Val in een diepe slaap, maar ben (diezelfde) ochtend om een uur of zes alweer klaar-wakker.

De marathon; je moet er wat voor over hebben…